İlk defa tek başıma bir bayram yaşayacağımdan bolayı biraz kalbim buruk. Ama ilk defa da kendi evimden çocuklara şeker ikram edeceğim içinde bir o kadar sevinçli ve heyecanlıyım. Herkese şeker tadında bir bayram diliyorum. 💐🙏🏻
Bu kavanozu geçen sene yapmıştım. İlk öğrencilerimin parmak izleri. Benim hayatımda o kadar güzel yer edinip o minicik halleriyle öyle güze kalbime dokundular ki. Öğretmenlik hayatım boyunca gittiğim her yere götüreceğim bir hediye bıraktılar bana.
Babamın kemoterapi sürecinden sonra saçları tamamen dökülmüştü. Şu an yeniden çıkmaya başladığı için çok mutlu ve sürekli fotoğrafını atıyor nasıl olmuşum diye :)
Babam kansere yakalanmadan önce her aradığında ben telefonu açar açmaz “Koçum benim” derdi. Ben bugün babamın telefon numarasını kapattırdım. Bazı şeyleri yeniden duyamayacak olmak insanı derinden yaralıyor.
Çocuklardan biri bu fotoğrafı gördükten sonra baban hastaneden eve geldi mi diye sordu. Gelmedi deyince de üzülme gelir dedi. Ah be çocuğum keşke gelebilseydi.
At bakıcısı ücretli öğretmenlik yapabiliyor. Ama 4 yıl üniversite okumuş KPSS’de başarılı olmuş, derece yapmış öğretmen atanabilmek için mülakat giriyor.
Tatil yapıyor dediğin öğretmenlerin kimi deprem bölgesinde, kimi okulda, kimi de spor salonlarında depremzedeler için canla başla çalışıyor. Şu durumda öğretmenlere dil uzatan şeref yoksunudur.
Öğrencilerim “ Öğretmenim” dediği zaman “ Öğretmenin kurban , oy benim kınalı guzum aman da gurban olsunlar vereneeeee” demek geliyor bazen. Ne olacak benim bu anaç yapım 😂
İnsanların kanseri yendim mesajı, videoları o kadar güzel ki. Biz babamla ne yazık ki yenemedik. Ama bu hastalıkla savaşan herkes umarım “Ben kanseri yendim.” diyecek 🙏🏻