Have you experienced it? Yung feeling na mag-isa kang nakaupo sa kwarto mo tapos ang lalim ng iniisip mo. Hindi ka naman umiiyak but u just feel empty and sad. Replaying moments from your life wondering where did it all go wrong.
Hindi ko ugaling mag open up sa iba, as long as kaya kong ihandle yung problema ko ako nalang muna. Pero once na nagopen up ako sa'yo, pagod na ako, hindi ko na kaya, kailangan ko na kayo. Kailangan ko na ng kasama, kailangan ko ng masasandalan at maiiyakan.
di ko na din alam kung okay ako HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA pero ang alam ko lang no choice ako.
Hindi mo deserve na umiyak tuwing gabi while asking urself kung ano ba ang mali sayo. You did your best, always remember that. Stop asking urself kung ano ba ang mali sayo. Nasa kanila yung mali dahil di nila naaappreciate yung mga ginagawa mo u're more than enough, remember that
Legit yung lungkot tuwing gabi. Ang dami mong narerealize na mga bagay-bagay tapos parang nag cocollab yung sadness, anxiety at problems mo. Yung tipong sumasakit na yung ulo mo sa kaka overthink ng kung ano-ano.
Iniwan ka kasi napagod sila. Iniwan ka kasi magulo ka. Iniwan ka kasi nasaktan mo sila. Hindi nila naisip na napagod ka rin naman, na may mga oras din na hindi mo sila naintindihan, na nasaktan ka rin naman. Pero unlike them, you also have the reasons to leave but u chose to stay
Kapag ikaw ang nasaktan, parang ayos lang, kasi you would still forgive them and tell them it's fine kahit ang totoo, hindi naman. Pero kapag ikaw nakasakit, parang sobrang sama mo na. Worst, they will leave right away.
Nakakapagod magsinungaling sa sarili mong ayos ka lang, nakakapagod magpanggap na ayos lang sayo yung nangyayare kahit hindi naman talaga, nakakapagod maging understanding sa lahat ng bagay. Nakakapagod tangina.