با همهی خشمی که از خانوادهم دارم و با این که بیش از دو روز کنارشون میمونم شروع میکنم به دیوونه شدن، بعد از سالها دود شدن و به هوا رفتن سختترین و استوارترین دوستیها به این نتیجه رسیدهم تنها کسایی که دارم و میتونم روشون حساب کنم همونان انگار. سخته پذیرفتنش ولی انگار همینه.