Ένα πλασματάκι πέντε μηνών,
σήμερα με δίδαξε τι θα πει υπομονή.
Βγήκε νικήτρια από το τρίτο κατά σειρά χειρουργείο στην καρδούλα της.
Και το έκανε με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της.
Μικρά παιδιά.... μεγάλα μαθήματα...
Όταν σου ρθει σφαλιάρα υγείας,τότε καταλαβαίνεις πόσο ασήμαντα είναι όλα τα υπόλοιπα για τα οποία αγχώνεσαι και μελαγχολείς.
Να προσέχετε τους εαυτούς σας.Σαν την υγεία δεν έχει.
Αν είχαμε την επίγνωση, ότι θα μπορούσαμε να χάσουμε τα πάντα σε ένα δευτερόλεπτο, θα υπήρχε λιγότερη κακία γύρω μας, και θα είμασταν καλύτεροι άνθρωποι.
Άνθρωποι μοναδικοί, που σου δίνουν απλόχερα αγάπη, σεβασμό,ενδιαφέρον, κατανόηση,χωρίς να περιμένουν το παραμικρό σαν αντάλλαγμα. Μόνο να σε βλέπουν να είσαι καλά. Σπάνιο είδος.
Όταν βρίσκεσαι στο τέλος μιας μεγάλης δοκιμασίας κι έχουν πάει όλα καλά, δεν θες να κοιτάς πίσω. Κρατάς μόνο ό,τι σε στήριξε και συνεχίζεις πιο ρεαλιστής, πιο δυνατός, πιο αισιόδοξος.
Κάποιες στιγμές της ζωής σου, χρειάζεσαι τόσο κουράγιο για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες, και εκεί ανακαλύπτεις την δύναμη που κρύβεις μέσα σου, και τους ανθρώπους που πραγματικά είναι στο πλάι σου.
Να δίνεις στους ανθρώπους,την αξία που αρμόζει στον καθένα.
Και στην καρδιά σου μέσα, να έχεις χώρο για αγάπη ή και στενοχώρια, όσο ακριβώς αξίζει για τον καθένα.Ουτε χιλιοστό παραπάνω.
Υπάρχουν άθεοι που τρώνε κρέας την Μ. Παρασ��ευή για να προκαλέσουν,
αλλά κανείς άθεος δεν τρώει χόρτα και παξιμάδι την Κυριακή του Πάσχα για να προκαλέσει.
Καλή Ανάσταση σε όλους!!!!
Με υγεία.