صبا @Strocyte Twitter profile

Last Seen Profiles

@AqsaFrontline

@Abasafghan12

@REDbkpk

@Defender_IEA313

@JonnyFitch

@DrGSEspinosa

@riorio_games

@jandakembangstw

@kamira_jp

@coachbi7

@jandakembangstw

@stwmaniax

@njshifter

@stwmaniax

@roka_09

@alimoha04118572

@bokeplokalmalam

@MFAofArmenia

@hinds_danhinds

@HellsingxG

@drpandeyanil

@JustAFamilyMan_

@NiemanLab

@Geekonomicon

@TheThorn180

@AllxEvol

@TKebugaran

@rootinbootin

@KyleGerdeman

@SkygroundFC

@the_real_coach

@PriorityLoser

@proallone

@saot2030

@popolovely2

@VladimirAras

صبا

@Strocyte

3 months

این خانوم پزشک رو دورادور می‌شناختم، داشت طرح می‌گذروند و چند روز پیش در استوری از تصمیمش برای مهاجرت نوشته بود. صبح خبر خودکشیش رو شنیدم و داغون شدم.

0

190

صبا

@Strocyte

3 years

منشأ اندوه، ریه است. و مرگ، از شانه‌ها، می‌آید.

2

107

صبا

@Strocyte

4 years

همراه با نوری که در دلِ کسی روشن می‌کنی، تاریکیِ عمیقی نیز شکل می‌گیرد.

0

4

52

صبا

@Strocyte

4 years

دوستِ من اویی ست که گفت‌و‌گو را بدونِ من ادامه می‌دهد.

0

1

46

صبا

@Strocyte

4 years

«همیشه من کنار می‌رفتم و او حتا متوجه نمی‌شد به او راه داده‌ام، این‌بار چشمانم را بستم و شانه‌ به‌ شانه به هم برخورد کردیم، او قوی‌تر بود من پرت شدم اما دست‌ِ کم به او فهماندم وجود دارم»

1

0

50

صبا

@Strocyte

3 years

شرم، بیزاری و هراس؛ سه عنصر وجودی‌ام اند.

0

51

صبا

@Strocyte

4 years

وقتی عاملِ ویرانیِ خودت باشی، ساختن دشوار است.

0

2

44

صبا

@Strocyte

4 years

من انتهای برف و ابتدای فانوس‌ام؛ بسیار سرد-ام، اندکی کودک.

0

43

صبا

@Strocyte

4 years

ای کاش که آدمی می‌توانست استخوان جناغش را با ریشه‌ی گیاهی پیوند بزند تا از اندوهش شکوفه‌های سفید بدمد. یا که ابری را یک‌جا می‌بلعید و می‌مُرد. افسوس که او در تن‌اش آغاز می‌شود و نیز همان‌جا، به‌ پایان می‌رسد.

0

4

44

صبا

@Strocyte

2 years

جلوی محل تولدش نوشته شده بود: دشت. فکر کردم اگر زیر ونتیلاتور نبود، می‌توانست بگوید که این صدای توکای سیاه است یا حواصیلِ خاکستری. یادم آمد روزی را که همراهِ فیزیولوژی گایتون، میرا می‌خواندم: «در دشت به دنیا آمدم و غیر از آن چیزی نمی‌شناسم.»

2

1

41

صبا

@Strocyte

4 years

از هیچ وحشت داشتم و خود را در طلبِ زیبایی، هلاک کرده‌ام.

0

41

صبا

@Strocyte

3 years

با هر ارتباط ساده و غریبی با جهان، پس‌ماندی از خاطره و زخم برای‌ام باقی ‌می‌مانَد که هر بار دفن‌اش می‌کنم زیر خاک، سگی آن را به پوزه می‌گیرد و به درِ خانه‌ام، برمی‌گرداند.

0

38

صبا

@Strocyte

3 years

کمالِ هر چیز پایانِ آن است. نهایتْ نابودی‌ست. تنها «زیبایی» آن‌گاه که محو می‌شود در تمامیتِ خود جاودان است.

0

3

44

صبا

@Strocyte

4 years

صبحِ ابریِ امروز، با دوست‌ام آگوتا کریستف.

0

1

37

صبا

@Strocyte

2 years

در چرخه‌ی تخمک‌گذاری، که میانگین آن ۲۸ روز است، یک زن‌ فقط ۵ تا ۷ روز زمان دارد آن کسی باشد که با اراده‌ی خویش می‌تواند باشد (یا گمان می‌کند که می‌تواند باشد)؛ در همه‌ی آن روزهای دیگر، هربار به‌شکلی، طبیعت بر او چیره است.

1

37

صبا

@Strocyte

4 years

زندگی برایم به سختیِ فشردن یخ است؛ اتاق را گرم کرده‌ام تا تمام شود.

0

1

35

صبا

@Strocyte

4 years

فکر کردن به زندگی شاید من را وحشت‌زده کند اما فکر کردن به این‌که انسان با انسان چه کرده است، من را درهم می‌شکند.

0

32

صبا

@Strocyte

4 years

دوست‌داشتن در تنانگی خانه دارد. وقتی کسی تو را دوست نمی‌دارد نخستین جایی که می‌خواهی از آن خارج شوی، بدن است.

0

1

29

صبا

@Strocyte

4 years

صدای تنفسِ شب را می‌شنوم. صدای برگ‌ها و زوزه‌ی ضعیفِ باد. چشم دوخته‌ام به سیاهی و نشانه‌های محزونِ زمان را درمی‌یابم. صدای من را چه کسی می‌شنود؟ من هجای کدام حُزن‌ام؟

0

1

32

صبا

@Strocyte

2 years

«حساسیّت» نه بهر زبان‌های نالان و رنجور، که از آنِ روان‌های سخت و نیرومند است.

1

2

32

صبا

@Strocyte

4 years

التهابِ جراحتِ پنهانی‌ست یاد تو. نیشتری‌ست در زخم. نیشتری‌ست در زخم. نیشتری‌ست در زخم. یک تهدید؛ خطری‌ که گریزپای‌ام می‌کند؛ ماده‌آهوی آبستنی که از ترس می‌رمد. در تو چه؟ در حضور ذهن تو، ماده‌آهو سَرِ زا، می‌میرد.

0

1

32

صبا

@Strocyte

4 years

به کودک می‌گویم: کاش من... پیش‌دستی می‌کند می‌گوید: کاش من خونِ توی قلبِ تو بودم. می‌گویم خوب، خواستم این‌بار یک‌چیز دیگر به تو بگویم. کاش من خوابِ توی چشم تو بودم. می‌گوید: یعنی تو من را به خواب می‌بردی؟

0

29

صبا

@Strocyte

3 years

سایه‌ی قدّ‌ِ تو بر قالبم ای عیسی‌دم عکسِ روحی‌ست که بر عَظمِ رمیم افتاده‌ست حافظ

0

1

33

صبا

@Strocyte

4 years

در این سپیده‌دم، بختِ سیاه را دیدم در آسمان می‌گشت تا بر سری فروآید. آرش - بیضایی

0

1

32

صبا

@Strocyte

4 years

خونِ عاطفه‌ات را می‌نوشند، از تو تغذیه می‌کنند و به‌شکل مسکینانِ گرسنه‌خو تو را می‌بلعند؛ فربه که شدند زیر دست و پای‌شان لِه‌ات می‌کنند. بیشترِ آدم‌ها نمی‌دانند با خود چه‌ می‌کنند، پشتِ سرشان اما یک جهنم باقی‌ خواهدماند.

0

31

صبا

@Strocyte

3 years

توحش ناب، افسارگسیخته و نامتعادل طبیعت، تنها زیباییِ باقی‌مانده است. دیگر هیچ‌چیز زیبا نیست؛ همه‌چیز بزک‌ شده‌ است.

0

29

صبا

@Strocyte

4 years

در جمله‌ی حک‌شده‌ی «خاک پای مردم ایران» بر سنگ قبر، نه تنها هیچ‌گونه خاکساری و تواضعی نمی‌بینم که تماماً برآمده از حسابگری و زیرکی می‌دانم‌اش. هنر در خدمت بقاء و منفعت. مردمان متوسط سرزمین پارس هنوز با این کلمات باسمه‌ای، تصنعی و دروغ، فشارشان می‌افتد و غش می‌کنند.

0

1

30

صبا

@Strocyte

3 years

جزئیات فریبنده‌تر از کلیّات‌ عمل کرده‌اند. لحظهْ کلیّت است. من در پیِ تمامیّتِ هر چیزم.

1

0

30

صبا

@Strocyte

4 years

این‌که با آدم‌ها به تأنی و آهستگی رفتار می‌کنم و همه‌چیز را محول می‌کنم به نشانه‌ها و استعاره‌ها و سکوت‌ها، تنها یک دلیل دارد؛ نفرت از پای‌ام درآورده.

1

0

29

صبا

@Strocyte

4 years

می‌خواستم تسلایی باشم برای جهان، اما خود همیشه به‌ دنبال کلمه‌ای بودم.

1

28

صبا

@Strocyte

3 years

با تبعید انسان از دنیای واقعی به دنیای مجازی و با تنیدن تارهای اینترنت برای تقویت‌ یکجانشینی در او، انسان مقهور جنگ‌های میکروبی به مرگِ هرچیز بیش از زندگی می‌اندیشد. آیا این همان جهانی نیست که بودریار معتقد بود جهان واقعی واقعیت ندارد و رخدادهایش چیزی جز توهمات شیزوفرنیک ما نیست؟

0

25

صبا

@Strocyte

4 years

دردها که عفونی شوند، کابوس‌ها می‌آیند.

1

0

25

صبا

@Strocyte

4 years

بیا به دهکده‌ی ماکوندو برویم، بنشینیم زیر درختان غول‌آسای استوایی و تصمیم بگیریم نه نر باشیم و نه ماده. از ریشه‌ی جنگل‌های سیاه تغذیه کنیم و از آن آب بنوشیم که روح دختربچه‌ به خزه‌هاش آویزان است. بیا به دهکده‌ی ماکوندو برویم آن‌جا که هیچ کلمه‌ای در حافظه‌‌مان نداریم برای حرف زدن.

1

0

24

صبا

@Strocyte

4 years

خواب براهنی رو دیدم. دیدنِ براهنی توی خواب از خوندن اشعارش دردناک‌تر بود. شبیه روزهای آخر پدربزرگم شده بود؛ حافظه‌ی ضعیف، فراموشیِ کلمات. بهش گفتم با خوندن اشعارت بر ترس‌هام غلبه می‌کنم. اشتباه نگفتم، شبیه رویا بود. دوست‌داشتم بغلش کنم.

0

23

صبا

@Strocyte

3 years

در سکرات فراموشی غوطه می‌خورم. در‌ آشوبِ تنی خرد شده، جویده شده، نشست کرده به خون و خولیا. —تو را رها کرده‌ بودم و شمایان را و مُردگی‌ را دیگربار سر گرفته بودم. دیگربار مردگی را.

0

26

صبا

@Strocyte

4 years

«وادیِ سکوت را نفرین می‌کنم، زیرا صدایم شکسته است» -برای ما که جهانِ آدمیان ساکت‌مان کرد-

0

23

صبا

@Strocyte

4 years

زبانِ کنایه تنها کلامِ اعتراضی‌ست برای من با تو، که همیشه نادیده‌ام گرفتی و گردن‌نهاده تصورم کردی؛ من از رنجِ این تنِ لخته و سرد است که در تاریک-روشنا مانده‌ام؛ در مرزِ بودن و نبودن. تا نه لمس شوم و نه مستتر بمانم. نه... آن‌قدر تاریک نشده‌ام که مرا نبینی.

0

25

صبا

@Strocyte

4 years

وقت‌های تنهایی غذا خوردن، ترحم‌برانگیز است.

0

23

صبا

@Strocyte

3 years

سلول‌ها تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شوند و تو برای این‌که پاهایت را دراز کنی، مجبور می‌شوی به گندم‌زاری دور بیاندیشی. یانیس ریتسوس

0

26

صبا

@Strocyte

4 years

در دوگانگیِ خواندن و نخواندن، دانستن و ندانستن، بیزاری و دلبستگی؛ به سیلویا پلات می‌رسم. در میزانی محدودتر.

0

23

صبا

@Strocyte

3 years

حالا که دنیا را در وحشتی سخت و مهلک می‌بینم، فکر می‌کنم باید به ندای کودکی‌ام گوش می‌کردم و اجازه نمی‌دادم ریشه‌ی بیزاری از تو بیش از این در من دوانده شود؛ این یک فاجعه است امروز، برای من.

0

23

صبا

@Strocyte

3 years

مِهری که بر من داشتی نه؛ بزرگی و نجابت تو این اذن را به من می‌دهد که دیگربار ترک‌ات کنم. نه ترکِ آن‌که تویی؛ ترک مجنونی که گوهری در وجودش می‌دیدم و شورشی طاغی درون جمجمه‌اش. حال بی‌که خود بدانی، ناموزون و ناموقر شده‌ای. نابود نه، ویران نه، انحطاط. تو داری منحط می‌شوی دوست من.

0

24

صبا

@Strocyte

3 years

از دست دادن‌ها گاهی از تو «کسی» می‌سازد وَ نه همیشه دستاوردها. باید بتوانی از دست بدهی؛ بتوانی دوام نیاوری. باید در شکست و در پایان دادن یک «فرد» باشی نه در ادامه‌ دادن. و نه در ادامه دادن.

0

1

22

صبا

@Strocyte

2 years

علمْ زیباشناسیِ هوش است. اتییِن سوریو

1

22

صبا

@Strocyte

4 years

در آینده زندگی می‌کنم؛ در رؤیا. و این زمانی که می‌گذرانم گذشته است.

0

1

20

صبا

@Strocyte

4 years

صبح برای‌ام فرستاده: پرنده‌ دل‌زنده صدای بدبختی را دنبال می‌کند بی آن‌که ضربه‌ی سختی را که در انتظارش است پیش‌بینی کند. [صبح‌های نحس‌ و مطبوع].

0

22

صبا

@Strocyte

3 years

بهش می‌گم اون‌قدر دوستت‌دارم که گاهی وقت‌ها غمگین می‌شم، به‌نظرت چی‌کار کنم؟ می‌گه: دستِ هم‌دیگه رو بگیریم بریم تو یه بیابون بُدوییم. [دویدن به‌مثابه از خودبی‌خودشدن]

0

21

صبا

@Strocyte

3 years

در دنیای مکانیکی، سرد و عبوسی که هیچ لحظه‌ای اشارت‌گر شور حیات نیست، انسان معنا را جز با مجازات و عذاب‌ درنمی‌یابد و ناگزیر نقش شیطانی‌اش را می‌پذیرد و به شکنجه‌ و خشونت خو می‌کند. راه گریز و گشایشی نیست، فرار بی‌معناست. دیگر هیچ بدنی در امان نمی‌ماند.

0

23

صبا

@Strocyte

3 years

دانستن توانستن نیست. توانِ گسست؛ توانِ ضدیت با حقایق. علیه خود، علیه سرنوشت.

0

23

صبا

@Strocyte

4 years

خانم دلوی گفت که گل را خودش می‌خرد.

1

0

22

صبا

@Strocyte

4 years

بعضی از این آدم‌ها‌ فکر می‌کنند هر چقدر بی‌باورتر و خنثاتر و بدگمان‌تر باشند بیشتر در شناخت جهانِ ‌هستی پیش رفته‌اند. چه ناتوان، چه سست‌مایه.

0

2

21

صبا

@Strocyte

4 years

1

0

23

صبا

@Strocyte

3 years

انبساط ریشه‌ها و رویه‌هاست؛ گشایشِ عرصه در عرصه‌ی مرگ. چیزی‌ست همچون فسخ خویش؛ —چه بی‌اندازه تواَم.

0

23

صبا

@Strocyte

4 years

اشک‌تان را هم قبضه کرده‌اند، شوریده‌بخت‌ها.

اگنس‌گِرِی

@a8n3s

4 years

این درسته که فردوسی‌پور بگه "دلم تنگ شده بود براتون" و ما اینطور گریه کنیم؟

99

215

11K

0

1

21

صبا

@Strocyte

3 years

نشانی که بر بدن او می‌گذاری به هر روی زخمی‌ می‌شود که خود روزی می‌باید تیمارش کند. خواه عطوفت یک بوسه‌ باشد، خواه گزشی باشد زهرآلود. در گزیده‌شدن سَبُکی نیز هست، گزشی سوزنده؛ جایی در بدن‌ام، که تو نشان‌دارش کردی.

0

1

21

صبا

@Strocyte

3 years

همه‌چیز به پنداری ساده می‌ماند. به چند تصادف کوچک. یک بی‌حسی مسطح. زندگی آدم‌ها تا حد مرگ به روزمرگی‌ تنزل یافته؛ احساس می‌کنم چیزی را حل‌ کرده‌اند که من از آن بی‌خبرم. باید مقاومت کنم؟ مقاومت‌ آیا زین پس مرا به چیزی غیرانسانی تبدیل نمی‌کند؟

0

21

صبا

@Strocyte

4 years

گاهی وقت‌ها هم، با خود می‌گویم برای کدام ارزشِ باقی‌مانده در این جهانِ رو به ویرانی گرمای تباهی را در مقابل سرمای سخت روزهای پیش رو از دست بدهم؟ وقتی که دیگر همه‌چیز خرد و خوار است.

0

20

صبا

@Strocyte

5 years

من از پیِ تو رقصان می‌آیم. من کم‌ترین ردِّ پایت را نیز دنبال می‌کنم. کجایی؟ دست‌ـ ات را به من ده! یا تنها یک انگشتت را!

1

20

صبا

@Strocyte

4 years

«ای رنجِ من! فرزانه شو و دمی آرام گیر»

0

20

صبا

@Strocyte

4 years

دور از انتظار بود هستی‌ام. می‌گفت خیلی زود اتصالِ خودم را با او پایان دادم. حضور بی‌تقویمِ من، مرا در آینده‌ی مادر گم کرد، بعد از آن تحت حضور آن‌دیگری باز هم از مادر گسست‌ام. از جان‌مایه‌ی بدن مادر تغذیه نشدم. در سینه‌ی زنی دیگر رشد کردم. «تن غمین است، افسوس» آن تن این‌جاست، منم.

0

19

صبا

@Strocyte

4 years

«بیست سطر درباره‌ی عشق سرودم و به خیالم رسید که این دیوارِ محاصره بیست متر عقب نشسته است».

0

1

20

صبا

@Strocyte

4 years

قصه‌ی اتفاق‌ها فراموش می‌شود، نشانه‌ها باقی می‌مانند. -

0

18

صبا

@Strocyte

4 years

در خواب می‌دیدم فرزندی دارم که خاک‌ بازی می‌کرد و حشرات را به دقت کشف می‌کرد و آن‌ها را می‌خورد. بعد از این ‌کار، هر بار سرش را بالا می‌آورد و من را می‌دید که با لبخند نگاهش می‌کنم. رؤیا گاهی با رنج‌های آدم، بذله می‌گوید.

0

22

صبا

@Strocyte

4 years

از این‌که استاد به من پیام داد و گفت این روزها که نیستی، درس را ادامه بده و آیا «همه‌چیز خوب است؟» اشک گوشه‌ی چشم‌ام نشست. احساس کردم هنوز همه فراموشم نکرده‌اند.

0

19

صبا

@Strocyte

3 years

سایه‌ی واژگونی، عدم تناسب و شر دائماً آدم را تعقیب می‌کند.

0

19

صبا

@Strocyte

4 years

«هر آن‌که در اندیشیدن رنج کشیده، در جنون خوشبخت بوده است»

1

0

17

صبا

@Strocyte

4 years

تو در تاریکی فرومی‌رفتی، من به تو نور می‌بخشیدم، تو دانه‌ی نارسِ یک شعر بودی، من با تو عشق را به تجسد درآوردم. تو در تاریکی فرومی‌رفتی، من به تو خاک می‌بخشیدم، تو بازمانده‌ی یک رؤیا بودی، من آن رؤیا را به واقعیت آوردم. آه، واقعیت همیشه من را رنج می‌دهد.

0

1

18

صبا

@Strocyte

4 years

به خواب‌ام آمد و گفت: هنوز نبودنِ ناگهانی‌ات اذیت‌ام می‌کند. بیدار شدم و به‌خاطر نمی‌آوردم از ما دو تن کدام‌ یک مُرده‌ بودیم.

0

2

19

صبا

@Strocyte

3 years

در مواجهه‌ی با خودم، همیشه رنج نمی‌کشم. می‌ترسم. قالبْ تهی می‌کنم. به چشمِ یک اتفاق ناگوار؛ انگار که ضربه‌ای به سرم خورده باشد، میلِ بی‌انتهایی به خلأ پیدا می‌کنم. به لمسِ خلأ.

0

20

صبا

@Strocyte

3 years

آن‌چه از وقوع‌اش می‌هراسی، پیشاپیش رخ داده است.

0

1

17

صبا

@Strocyte

2 months

این روزها به پایان می‌رسه و تو یادت نمیاد جمعه‌ای کشیک عفونی بودی و وقتی آفتاب روبه‌غروب رو دیدی و هوایی که رو به گرمی می‌رفت، به دوستت پیام دادی و گفتی ۴ صبح کشیکم تمام می‌شه و صبحانه آماده کن که ۶ پیشت باشم.

0

20

صبا

@Strocyte

4 years

ای عصر تابستان- قرارمان را مگیر؛ زنده‌مان بگذار.

0

17

صبا

@Strocyte

3 years

نوشتن از خود، تجربه‌ی تلخ عریان شدن، دیده شدن؛ تصرف اندامی که خود درد می‌زاید. شرم می‌آورد. حریم می‌درد. ما با خیره شدن در درونِ هم، دنیایی هم‌سان می‌آفرینیم که چندی بعد میل داریم آن را ویران کنیم.

0

17

صبا

@Strocyte

3 years

تهوع نیست؛ خواهشِ بالا آمدنِ چیزی از میانِ وجود. خون است که می‌خروشد.

0

20

صبا

@Strocyte

3 years

چطور از آدمیّت بیزارید، وعظ مرگ می‌سُرایید و زیستن خفّت‌بار می‌دانید اما سهل باهم سازش می‌کنید، به‌هم می‌سایید و درهم می‌غلتید؟ —زیرا که خوارشماری‌تان همچو خواست‌تان تُنُک‌مایه و سترون است.

1

0

18

صبا

@Strocyte

3 years

نوشتن مرا از خلقِ درد به ارضای درد می‌رساند مادام که با مردگان می‌زیَم و می‌میرم. برای تشریحِ گورهای بی‌سر و تن، زبان را باید می‌‌بُریدم آن‌گاه خود را می‌دیدم دوام تا کجا می‌آورد.

1

0

18

صبا

@Strocyte

3 years

رنج آن‌جایی از نوشته‌شدن تن می‌زند که هر بار از جنسی دیگر می‌شود. نه تقدس، بلکه سرباز-زدن. خستگی، و نه جنون.

0

20

صبا

@Strocyte

3 years

ای منِ در من! از من دور بِایست.

0

19

صبا

@Strocyte

4 years

تو فراموشی هستی. چاره‌ای برای سماجتِ حافظه‌ام.

0

1

17

صبا

@Strocyte

3 years

رابطه هر قدر از ژنتیک دورتر باشد، خرق و بدعتی خلاقانه‌تر دارد. خاصّه که ژنتیک عارضه‌ای‌ باشد به‌مثابه قانون. مسری و نکبت‌‌بار.

0

17

صبا

@Strocyte

3 years

خانه‌‌ را نیم‌شب‌ها دوست‌تر می‌دارم. آنگاه که همه‌چیز دور و دردناک به‌یاد می‌آید و تمامِ رؤیاها فروریخته و بر-باد-رفته.

1

0

19

صبا

@Strocyte

3 years

نویسنده دست‌هاش پیوسته در حالِ تکان خوردن‌اند. می‌نویسد. کافی‌ست نویسنده چند لحظه در آغوش‌ بگیرد-ات؛ خواهی دید شانه‌هات خط‌خطی شده.

0

19

صبا

@Strocyte

4 years

طبیعت حسابِ زندگیِ بیمارگون انسان را پس‌ می‌گیرد. شاید من تاوانِ اندیشه‌ی سرد و بی‌‌مبالات گذشتگان‌ام‌ باشم. تعیین‌شده برای پاسخ ‌دادن؛ به شکلِ درد و به شکلِ احساس گناه.

0

16

صبا

@Strocyte

3 years

مصاحبت خوب است آن‌گاه که نه آغازی داشته باشد، نه پایانی؛ هر آنْ بتوان از آن بیرون رفت؛ هر آن بتوان بازگشت به آن.

0

17

صبا

@Strocyte

4 years

تمایل دارم با موجودی هوشمند و پیش‌بینی‌ناپذیر دوست باشم حتا اگر آن یک میکروارگانیسم باشد.

0

15

صبا

@Strocyte

3 years

زندگی در فاجعه —در بطن بیهودگی و بی‌تفاوتیِ مرگ— می‌بایست جنون‌آمیزتر از هر نوع زیست دیگری می‌بوده‌باشد. [شاید] زیرکانه‌تر است حالا بر تاریخِ‌ سیاهمان که دارد استوار و شدید همچون خاکِ سرد می‌بلعدمان مانند دیوانگان عشق‌ ورزیم و نابود شویم.

0

19

صبا

@Strocyte

3 months

دلسوزیم مطلقاً برای بیماره، نه برای شخص بیمار. دقیق‌تر بخوام بگم؛ برای تنی که بیمار شده، برای طبیعتی که از توازن خارج شده.

0

19

صبا

@Strocyte

4 years

دلتنگی‌هایِ زمستان همچون خودش دچار نقاهت‌ اند؛ سرمازده‌ و پنهان.

0

18

صبا

@Strocyte

4 years

دیگر نمی‌توانم به مامان بگویم چقدر دوست‌دارم صبح‌ها خودش بیاید بالای سرم بنشیند، دستم را بگیرد و نوازشش کند تا بیدار شوم. درست شبیه کودکی‌ام.

1

17

صبا

@Strocyte

4 years

«مرا دیگر با شما وجدانی یگانه نیست»، در این گفته شکوه‌ای و دردی هست.

0

1

14

صبا

@Strocyte

3 years

هر واژه‌ات تکه‌ ابری فشرده است وَ بسامد صدای‌ات از بال‌ زدنِ فرشتگان می‌آید.

0

18

صبا

@Strocyte

3 years

با قلب کودکی‌ام که نگاه‌ات می‌کنم رنج‌های سخت‌ و صلب‌ام جاری می‌شوند؛ سیال و خلسه‌آور. شبیه آن شب که خون از چانه‌ام روان بود و داشتم در آغوش‌ات تبخیر می‌شدم. نه، این طوق سنگین عاطفه و رحم هیچ‌گاه از گردن‌ من برداشته نمی‌شود؛ بر پوست تو، بر بوی تن تو، دل‌ می‌سوزانم. عزیزم.

0

17

صبا

@Strocyte

4 years

«روحِ من به اوج، به جانبِ بالا می‌کشید اما عشق به زیبایی به اعماق فرود-اش آورد و رنج قهرآمیزتر خمانیدش چنین دورِ زندگی را درنوردیدم و به آن‌جایی بازگشتم که خاستگاهم بود»

0

16

صبا

@Strocyte

5 years

اوایل تو این دانشگاه احساس دانشجو بودن نداشتم اما الان احساس انسان بودن ندارم. اجتماعِ ربات‌های مطیع. بندگان اعداد.

0

1

17

صبا

@Strocyte

3 years